|
|
Novjara mesaĝo de la ĉefmajstro de ŭonbulismo
Mondon plenan de bonkoreco!
Jam eklumiĝis la nova jaro esperplena. Mi elkore preĝas, ke la estonteco de la tuta kredantaro, la tuta popolo kaj la tuta homaro estu plena de la bonfaro kaj lumo de la darmkorpa budho, la kvar bonfaroj.
La pasinta jaro estis la turnopunkta jaro, en kiu enlande kaj eksterlande formiĝis novaj gvidantaroj por konstrui veran civilizon en nova epoko. Ankaŭ nia eklezio nove elektis mastrojn de kredo, altrusimo kaj meritado kaj vigle ekpaŝis al la centjara jubileo de ŭonbulismo. Tamen en la nuna mondo estas montoj da urĝe solvendaj taskoj. Sekiĝis bonkoreco en homa menso, profundiĝis breĉoj inter sociklasoj kaj serioze damaĝiĝis naturmedio en la terglobo, kaj tio alportas enormajn katastrofojn.
Ĉi tiaj problemoj ne estas sub respondeco de unu aŭ du gvidantoj, sed estas taskoj solvendaj per saĝo kaj decidemo de ni ĉiuj. Jen mi proponas kelkajn praktikajn rimedojn por solvi ilin.
Unue, ni kultivu virtecon origine havatan.
Ni ĉiuj havas virtan kompaton en la menso. Ĝi nomiĝas virteco kaj estas la fundamenta kampo de feliĉo, kiun ni ĉiuj persone havas. Tamen ĉi tiu virteco sekiĝas pro kruela konkurenco kaj egoismo. Plie, materialoj estas abundaj pro scienca evoluo, sed plimalgrandiĝas feliĉo.
Necesas al ni la saĝo kaj kuraĝo por trovi kaj kultivi virtecon, kiun ni mem havas. Por tio ni devas liberiĝi de troa deziro kaj haltigi menson nur eksteren kurantan. Ni devas konformigi nin al la origina naturo de nia interno, por ke virteco elmontriĝu spontane. Ni devas trovi la fonton de bonfaro, kiu estas ene de ni, kaj fariĝi mastroj de riĉa kompato. Tiukaze, ni fariĝos la enkarniĝo de kompato, posedos bonfaron kaj ĉiam ĝuos paradizan vivon.
Due, ni vastigu varman bonkorecon.
Supozeble, popola vivo estos pli malfacila en ĉi tiu jaro. Ju pli malfacila estas la mondo, des pli necesas bonkoreco, kiu varme malsekigas sekan menson de homoj. Homoj estas bonkoraj al siaj proksimuloj. Se ni pli kaj pli vastigos la barilon, la tereno de paradiza mondo vastiĝos.
Ankaŭ la fundamento de moralo, kiun ni de longe gravigas, estas kontrui mondon plenan de bonkoreco. Ju pli malbonkora estas la mondo, des pli ni devas prizorgi mizerajn najbarojn, dividi suferojn kun ili kaj esperigi ilin. Cedante unu paŝon, ni varme kaj malseke volvu sekajn mensojn de najbaroj kaj fariĝu mastroj, kiuj konstruas mondon plenan de varmkoreco.
Trie, ni atingu sukceson per kunlaboro.
Sennombraj vivuloj kaj senlimaj estaĵoj ekzistas sub kunlaboro. Ĉiuj ne povas vivi unu sen la alia, tial eblas senti la principon, ke doni estas ĝuste ricevi kaj ricevi estas ĝuste doni. Ni devas mem plene kompreni la principon de reciproka dono-ricevo kaj krei rilaton de reciproka vivigo. Do nun estas la tempo, kiam necesas la spirito de granda kunlaboro por kunfortigi la centron de familio, socio aŭ ŝtato.
Ni alvenas al tre grava tempopunkto por profunde kontempli ne nur rilatojn inter homoj, sed ankaŭ rilatojn inter homoj kaj naturo. Ni alfrontas enormajn katastrofojn tial, ĉar ni traktis naturon, kiu estas la fonto de la vivo, kiel evoluigan objekton sub homcentrismo. Ni devas ŝanĝi tian rilaton kun naturo al tiu de reciproka vivigo kaj al tiu de bonfaro. Ne nur iu sola, sed ankaŭ ni ĉiuj kune konstruu la mondon de sukcesa kunlaboro.
Novjaran matenon en la 98a ŭonbulana jaro (2013)
Gjongsan,
ĉefmajstro de ŭonbulismo
|
|
